 |
| "Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;" |
φωτό από την ιστοσελίδα της Κατερίνας Γώγου εδώ :
Σαν σήμερα 1 Ιούνη 1940 είχε γεννηθεί η Κατερίνα Γώγου , ηθοποιός ( Βραβείο Α' γυναικείου ρόλου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1977 (ΑΝΤΙ) για την ταινία Το βαρύ πεπόνι ) , ποιήτρια και συγγραφέας .
Αντισυμβατική και ασυμβίβαστη
βάδισε μέχρι τα 53 της
αυτοκτόνησε 3 Οκτωβρίου 1993
σε έναν δρόμο μοναχικό και περιθωριακό ,
παρέα με τις αντισυμβατικές ιδέες της που φλέγονταν από την επαναστατική αλήθεια και γνησιότητα των σκέψεων και των λόγων της !
΄Ενα μικρό αφιέρωμα νομίζω ότι από εμένα προσωπικά,είναι οφειλόμενη τιμή ,
σε εκείνη που,
με ενέπνευσε για τη δημιουργία ,αυτού του blog !
Aνατρέξτε στην πρώτη μου ανάρτηση εδhttp://voiceofthelambs.blogspot.com/2010_09_19_archive.html#2120305367553583069ώ
Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 1 Ιουνίου 1940 και αυτοκτόνησε με χάπια και αλκοόλ στις 3 Οκτωβρίου 1993.
Ξεκίνησε από μικρή καριέρα στην ηθοποιία αλλα αργότερα στράφηκε στην ποίηση.
Τα ποιήματα της είναι γνωστά για τον αντισυμβατικό και συνειρμικό χαρακτήρα τους καθώς και τις αναρχικές ιδέες που πρόβαλε.
Είχε μια κόρη, την Μυρτώ.
Εργάστηκε από μικρή ηλικία σε παιδικούς θεατρικούς θιάσους και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος Φιλμς.
«Το αγοροκόριτσο του παλιού ελληνικού κινηματογράφου κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 το πρώτο της βιβλίο με τίτλο "Τρία κλικ αριστερά".
 |
| 3 κλικ αριστερά - οπισθόφυλλο - Κατερίνα Γώγου |
Καμιά φορά ανοίγει η πόρτα σιγά σιγά και μπαίνεις.
Φοράς άσπρο κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια.
Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου 72 φράγκα και φεύγεις.
Έχω μείνει στη θέση που μ' άφησες για να με ξαναβρείς.
Όμως πρέπει νά΄ χει περάσει πολύς καιρός γιατί τα νύχια μου μακρύνανε κι οι φίλοι με φοβούνται.
Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες έχω χάσει την φαντασία μου κι όταν ακούω «Κατερίνα» τρομάζω.
Νομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον.
Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι συ.
Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;
Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες έχω χάσει την φαντασία μου κι όταν ακούω «Κατερίνα» τρομάζω.
Νομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον.
Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι συ.
Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;
απόσμασμα σπό το βιβλίο της "Τρία κλικ αριστερά"
Από την ταινία "Παραγγελιά"του Παύλου Τάσιου (1980).
Η Κατερίνα Γώγου στο ποίημά της "Θέλω να κουβεντιάσω" (από την πρώτη της ποιητική συλλογή "Τρία κλικ αριστερά").
Η βραβευμένη στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης μουσική είναι του Κυριάκου Σφέτσα. Το soundtrack της ταινίας εκδόθηκε το 1981 με τίτλο "Στο δρόμο".
Το ανέμελο κορίτσι του σελιλόιντ κραύγαζε κραυγή μεγάλη,
ώριμη γυναίκα πια ηλικιακά και με το πρόσωπο της απελπισίας για δέρμα της.
Ελπίζω.
Αν δεν ελπίζω εγώ, ποια θα ελπίζει;
Είμαι μάχιμη.
Ουαί και αλίμονο αν αυτό δεν είναι ναι στη ζωή.
Έγραφα γιατί ήταν μια αναγκαιότητα για μένα.
Μια κίνηση για να μην αυτοκτονήσω.
Τώρα μου έχει περάσει.
Δεν θέλω να αυτοκτονήσω, έχω φύγει από αυτό.
Αισθάνομαι ανασφαλής γιατί βγαίνω και μιλάω χωρίς να έχω τίποτα, χωρίς να ανήκω πουθενά..."
Η Κατερίνα, αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική ποίηση.
Η αιώνια έφηβος, η οργισμένη, η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της.
Μια ποιήτρια που έγραφε για να μην εκραγεί, που είχε κάνει τον πόνο και το παράπονο στίχους, κι αυτοί οι στίχοι ήταν πάνω απ' όλα αληθινοί.
Όπως έχει ειπωθεί
"Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι "ποιητές" έκαναν δημόσιες σχέσεις.
Πάνω απ' όλα ήταν η ίδια ποίηση.
Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες..."
Ο άλλος (1952)
Το ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο (1959) .... Λαζάρου
Το έξυπνο πουλί (1961)... Μαρίνα Μανή
Τα κοθώνια του θρανίου (1962)... Ριρή
Νόμος 4000 (1962) .... Κλειώ
Η ψεύτρα (1963) .... Ντόλυ
Γάμος αλά Ελληνικά (1964)
Δεσποινίς διευθυντής (1964)... Ντιάνα
Κάλλιο πέντε και στο χέρι (1965) .... Μπέτυ Κωνσταντινέα
Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965) .... Παγώνα
Μια τρελή, τρελή οικογένεια (1965) .... Σίσσυ
Ο τρελός τα 'χει τετρακόσια (1968)... Καίτη Λαμπρέτα
Η ωραία του κουρέα (1969)... Άννα
Αγάπη για πάντα (1969)... Πένυ
Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση; (1971)... Φρόσω
Βιβλία της Κατερίνας Γώγου
Τρία κλικ αριστερά, 1978 , Εκδόσεις Καστανιώτη,
Μεταφράστηκε στα Αγγλικά ("Three clicks left") από τον Jack Hirschman και κυκλοφόρησε στην Αμερική to 1983, από τις εκδόσεις "Night Horn Books" του San Francisco.
Ιδιώνυμο,1980, Εκδόσεις Καστανιώτη,
Ιδιώνυμο
Κατερίνα Γώγου
Εξώφυλλο: Διονύσης Πετρουτσόπουλος
ΙΔΙΩΝΥΜΟ
1
Κοίτα πώς χάνονται οι δρόμοι
μες τους ανθρώπους…
Τα περίπτερα πώς κρυώνουνε
απ’ τις βρεμένες εφημερίδες
ο ουρανός
πώς τρυπιέται στα καλώδια
και το τέλος της θάλασσας
από το βάρος των πλοίων
πόσο λυπημένες είναι οι ξεχασμένες ομπρέλες
στο τελευταίο δρομολόγιο
και το λάθος εκείνου που κατέβηκε
στην πιο πριν στάση
τα αφημένα ρούχα στο καθαριστήριο
και τη ντροπή σου
ύστερα από δυο χρόνια που βρήκες λεφτά
πώς να τα ζητήσεις
πώς τσούκου τσούκου
αργά μεθοδικά
μας αλλιώνουνε
να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή
από το στυλ της καρέκλας…
7
Πόσο νωρίς φεύγει το φως απ’ τη ζωή μας αδερφέ μου…
Μέσα απ’ τα αλλεργικά μας βλέφαρα
μπας και την πάρουμε πρέφα
μακραίνει χάνεται…κοίτα έγινε κουκίδα στρίβει γωνία…πάει…
Σκοτεινιάααα!!
Αρνητικά φωτογραφίας κοιτάω και είναι λέει άνθρωποι
κόκκινα φωτιά τα μάτια τους παγιδευμένων λύκων
νύχια δανεικά – πώς τους κατάντησαν έτσι – ξένες μασέλες
βδέλλες κολλάνε στο λαρύγγι μας τραβάνε τα κουμπιά μας
μπας και τη βγάλουμε λιγάκι ακόμα.
Είναι εκείνοι του τραίνου – τους θυμάμαι καλά –
που όταν κανονίσαμε το πρώτο μας όνειρο να πάμε εκδρομή
μας πέταξαν στις τεντωμένες ράγες του ηλεκτρικού
σαν άδεια σακιά σ’ αφύλαχτη διάβαση
για υπερβάλον βάρος.
Όσοι «ζήσαμε» γραμμένο με εισαγωγικά
χιλιάδες κάνες κοντράρουνε πάνω μας
απ’ την ταράτσα του ΟΤΕ
κρύο κρύο και μελό με το μακό μας φανελάκι
κάνουμε τάχα πως έχουμε παλτό
κι ένα -είδες – όλοι μας τόχουμε –
βυσινιό νεύρο κάτω απ’ το μάτι μας βαράει ακόμα.
Πόσο ακριβή είν’ αδερφέ μου η ζωή
πόσο φτηνήνανε τα είδη κουράγιο ρε.
Μερικές φορές – μα δεν το βάζω κάτω –
έρχονται τούμπα τα αντικαταθλιπτικά
και γέρνει η παλάτζα
δεν έχει άλλο μπρος
σκύβω τότε και παίρνω στα δόντια μου
το ματωμένο μου μυαλό και πάω πίσω πίσω
γυρίζω πίσω να σωθώ
κι ύστερα δε βρίσκω το δρόμο
γιατί κι εκεί είναι σκατά – σα να μη τόξερα –
παντού σπασμένες σιδεριές και θραύσματα οβίδας
τρομάζω τα χάνω με το παραμικρό και δεν έχω πού να πάω
μονάχα η πόρτα της ΥΠΕΡΑΓΟΡΑΣ είν’ ανοιχτή
και χώνομαι μέσα
κοιτάω σαν αρπαχτικό πού πάνε τα λεφτά
και την αξία χρήσης.
Ντελίριουμ Τρέμενς το λέν’ αυτοί ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΛΕΨΩ
Βάζω τότε μπροστά όλα τα στερεοφωνικά να παίζουν μαζεμένα
κάθε μάρκα κι άλλο σκοπό
και τα μεγάφωνα στο φουλ να σπάσουνε τ’ αφτιά τους
…………………………………………………………
-Θ’ ΑΝΟΙΞΕΙ – ο δρόμος το στόμα
τα μάτια η καρδιά και το μυαλό.
Έτσι να κάνουμε θα πέσει η πόρτα.
Κι η μηχανή με το αρχαίο φιλμ. Μη. Μη συνέχεια οι άνθρωποι
μαύρα αρνητικά και μεις ΚΑΜΕΝΟΙ ΗΛΙΟΙ.
Το ξύλινο παλτό, 1982 , Εκδόσεις Καστανιώτη,
Απόντες,1986, Εκδόσεις Καστανιώτη,
Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, 1988, Εκδόσεις Καστανιώτη,
Νόστος, Εκδόσεις Λιβάνη, 1η έκδοση
Μεταθανάτιες κυκλοφορίες
Με λένε Οδύσσεια,2002 ,Εκδόσεις Καστανιώτη,
Νόστος , 2004 .
Το βασίλειό μου/ πέρα από τις αφετηρίες όλων των ανέμων/ είναι ορατό/ από την άλλη μεριά των γαλανών βουνοκορφών./ Με χωρίζει απ' τους δικούς μου/ ένας κακόγουστος με ψεύτικη ημερομηνία θανάτου/ μαρμάρινος σταυρός/ εκείνου νομίζω που ονομάσανε πατέρα μου./ Είναι μακρύς ο δρόμος/ κι έγω έρχομαι από πολύ μακριά με σκόνη./ Το άλογό μου/ τηρώντας τους νόμους της φυλής/ με το σπαθί βουτηγμένο στον ήλιο/ το έσφαξα./ Με σύρανε ΕΔΩ./ Είμαι ακόμα ΕΔΩ./ Στο βασίλειο της χειρότερης ταπείνωσης./ Στο κράτος της Ανάγκης.
Βιβλία για την Κατερίνα Γώγου
Βιργινία Σπυράτου: Κατερίνα Γώγου: Έρωτας Θανάτου, Εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος,
Το βιβλίο αυτό αποτελεί διασκευή τμήματος της διδακτορικής διατριβής με τίτλο Tod und Weiblichkeit im Werk von Karoline von Gunderrode, Maria Polydouri, Inge Muller und Katerina Gogou (Θάνατος και Θηλυκότητα στο έργο των Karoline von Gunderrode, Μαρίας Πολυδούρη, Inge Muller και Κατερίνας Γώγου), που εκπονείται στο τμήμα της Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Στη διατριβή γίνεται απόπειρα συγκρίνοντας το έργο των τεσσάρων ποιητριών να εξαχθούν ορισμένα συμπεράσματα που αφορούν στις απεικονίσεις του Θηλυκού στη λογοτεχνία των γυναικών.
Βασικοί προβληματισμοί είναι η προσπάθεια άρθρωσης ενός αυτόνομου γυναικείου λόγου, η σχέση ανάμεσα σε αυτή την προσπάθεια και στην αυτοκαταστροφή καθώς και η κατεύθυνση που θα μπορούσε να πάρει ο αγώνας των γυναικών για να υπάρξουν ως υποκείμενα και όχι ως αντικείμενα της λογοτεχνίας και της ιστορίας. (. . .) (AΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)
Ποιήματα από ήδη εκδοθέντα βιβλία της χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία του (πρώην συζύγου της) Παύλου Τάσσιου "Παραγγελιά"
(με υπόθεση βασισμένη στην ιστορία του Νίκου Κοεμτζή).
Η μουσική της ταινίας, που έγραψε ο (μετέπειτα διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος) Κυριάκος Σφέτσας και επένδυσε τα εν λόγω ποιήματα, κυκλοφόρησε σε δίσκο (ΕΜΙ-1981) με τίτλο "ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ".
Λίγο μετά το θάνατό της η EMI-Minos κυκλοφόρησε το δίσκο "ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ" σε CD (remastered ADD) το 1995.
"Εμένα οι φίλοι μου είναι "
Magic de Spell & Σωκράτης Μάλαμας - Εμένα οι φίλοι μου
Ποίηση: Κατερίνα Γώγου
Μουσική: Νίκος Μαϊντάς
Πρώτη εκτέλεση: Magic de Spell
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει
Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών
Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας,
αποφάσεις συνεδρίων,
δανεικά κοστούμια,
σημάδια από κάφτρες
περίεργες ημικρανίες,
απειλητικές σιωπές
κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες
καθυστέρηση
Το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά
Το ασθενοφόρο
Κανείς...
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
Κάνουν ό,τι λάχει
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στο λαιμό σας,στα χέρια σας
Οι φίλοι μου...
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
Oι «Πρωταγωνιστές» με τον Σταύρο Θεοδωράκη - ένα αφιέρωμα σε τρεις απόντες: Στον Νικόλα 'Ασιμο, την Κατερίνα Γώγου και τον Παύλο Σιδηρόπουλο. «Οι δικοί μας 'Αγιοι» όπως τους αναφέρει στο τελευταίο του βιβλίο για τα Εξάρχεια, ο Λεωνίδας Χρηστάκης.
Στην εκπομπή μιλούν 14 πρόσωπα.
ώριμη γυναίκα πια ηλικιακά και με το πρόσωπο της απελπισίας για δέρμα της.
Άνθρωπος υπερκινητικός με μυαλό που δούλευε συνέχεια στο κόκκινο, γνώρισε από νωρίς την μέσα ήττα.
Ίσως γι' αυτό η φωνή της βρήκε τέτοια απήχηση στη νεολαία της εποχής.
Ήταν ένα σώμα, που έζησε ξέφρενα σχεδόν τα πάντα κι ένα μυαλό που κάηκε τελικά από την ανημποριά του ν' αντιμετωπίσει το φονικό σύστημα αξιών της εποχής, που επέβαλλε τις ζωές - φωτοτυπίες.
Ήταν ένα σώμα, που έζησε ξέφρενα σχεδόν τα πάντα κι ένα μυαλό που κάηκε τελικά από την ανημποριά του ν' αντιμετωπίσει το φονικό σύστημα αξιών της εποχής, που επέβαλλε τις ζωές - φωτοτυπίες.
Έγινε μια τεράστια κραυγή, μια ηχώ απελπισίας, την οποία, εκείνα τα χρόνια τουλάχιστον, οικειοποιήθηκε κατά το πλείστον ο (ιδεολογικός) χώρος των Εξαρχείων.
Ο λόγος της είναι έξω από φόρμες και κυρίως έξω από τα όρια του κινούμενου, κατά των εποχών, ήθους.
Ο λόγος της είναι έξω από φόρμες και κυρίως έξω από τα όρια του κινούμενου, κατά των εποχών, ήθους.
Ήταν ασυμβίβαστος.
Η Kατερίνα, φωνάζει, βρίζει, κλαίει, ουρλιάζει, κομματιάζεται.
Αυθεντική όπως ο πόνος. Απόλυτη, όπως το αδιέξοδο.»*
Το 1986, η Κατερίνα έλεγε:
"Δεν θέλω να γίνω μελό, δεν πουλάω τα παιδικά μου χρόνια, ούτε τα πρόσφατα... Το 1986, η Κατερίνα έλεγε:
Ελπίζω.
Αν δεν ελπίζω εγώ, ποια θα ελπίζει;
Είμαι μάχιμη.
Ουαί και αλίμονο αν αυτό δεν είναι ναι στη ζωή.
Έγραφα γιατί ήταν μια αναγκαιότητα για μένα.
Μια κίνηση για να μην αυτοκτονήσω.
Τώρα μου έχει περάσει.
Δεν θέλω να αυτοκτονήσω, έχω φύγει από αυτό.
Αισθάνομαι ανασφαλής γιατί βγαίνω και μιλάω χωρίς να έχω τίποτα, χωρίς να ανήκω πουθενά..."
Η Κατερίνα, αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική ποίηση.
Η αιώνια έφηβος, η οργισμένη, η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της.
Μια ποιήτρια που έγραφε για να μην εκραγεί, που είχε κάνει τον πόνο και το παράπονο στίχους, κι αυτοί οι στίχοι ήταν πάνω απ' όλα αληθινοί.
Όπως έχει ειπωθεί
"Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι "ποιητές" έκαναν δημόσιες σχέσεις.
Πάνω απ' όλα ήταν η ίδια ποίηση.
Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες..."
Το σίγουρο είναι ότι η Κατερίνα ήταν ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος, κάποια που δεν άντεχε όλο αυτό τον πόνο και την αθλιότητα γύρω της, και έβγαζε ποιητικές κραυγές μπας και ξυπνήσουν οι χαρτοφυλακένιοι άνθρωποι.
Οι κραυγές της δεν πήγαν χαμένες, αφού όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι διαβάζουν την ποίησή της, όλο και περισσότεροι αληθινοί άνθρωποι την ανακαλύπτουν.
Υπήρξε σύζυγος του σκηνοθέτη του κινηματογράφου Παύλου Τάσιου.
«Δεν της χαρίστηκε ούτε ο θάνατος.
Υπήρξε σύζυγος του σκηνοθέτη του κινηματογράφου Παύλου Τάσιου.
«Δεν της χαρίστηκε ούτε ο θάνατος.
Τη βρήκαν στο δρόμο.
Η τελευταία υπερβολική δόση (3 οκτωβρίου του 1993).
Από όλες τις προηγούμενες (πόνο, πείνα, απόγνωση, διωγμό) είχε γλυτώσει.»*
*Αποσπάσματα από το κείμενο της δημοσιογράφου Στέλλας Βλαχογιάννη που υπάρχει στην ιστοσελίδα της Κατερίνας Γώγου .
*Αποσπάσματα από το κείμενο της δημοσιογράφου Στέλλας Βλαχογιάννη που υπάρχει στην ιστοσελίδα της Κατερίνας Γώγου .
 |
| "Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;" |
Φιλμογραφία (ως πρωταγωνίστρια)
Το βαρύ πεπόνι (1977) - σκηνοθεσία: Παύλος Τάσιος .... Τούλα
Παραγγελιά (1980) - σκηνοθεσία: Παύλος Τάσιος .... Κατερίνα
Όστρια, το τέλος του παιχνιδιού (1984) - σκηνοθεσία: Ανδρέας Θωμόπουλος
Υπόλοιπη φιλμογραφίαΟ άλλος (1952)
Το ξύλο βγήκε απ' τον Παράδεισο (1959) .... Λαζάρου
Το έξυπνο πουλί (1961)... Μαρίνα Μανή
Τα κοθώνια του θρανίου (1962)... Ριρή
Νόμος 4000 (1962) .... Κλειώ
Η ψεύτρα (1963) .... Ντόλυ
Γάμος αλά Ελληνικά (1964)
Δεσποινίς διευθυντής (1964)... Ντιάνα
Κάλλιο πέντε και στο χέρι (1965) .... Μπέτυ Κωνσταντινέα
Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965) .... Παγώνα
Μια τρελή, τρελή οικογένεια (1965) .... Σίσσυ
Ο τρελός τα 'χει τετρακόσια (1968)... Καίτη Λαμπρέτα
Η ωραία του κουρέα (1969)... Άννα
Αγάπη για πάντα (1969)... Πένυ
Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση; (1971)... Φρόσω
Βιβλία της Κατερίνας Γώγου
Τρία κλικ αριστερά, 1978 , Εκδόσεις Καστανιώτη,
Μεταφράστηκε στα Αγγλικά ("Three clicks left") από τον Jack Hirschman και κυκλοφόρησε στην Αμερική to 1983, από τις εκδόσεις "Night Horn Books" του San Francisco.
Ιδιώνυμο,1980, Εκδόσεις Καστανιώτη,
Ιδιώνυμο
Κατερίνα Γώγου
Εξώφυλλο: Διονύσης Πετρουτσόπουλος
ΙΔΙΩΝΥΜΟ
1
Κοίτα πώς χάνονται οι δρόμοι
μες τους ανθρώπους…
Τα περίπτερα πώς κρυώνουνε
απ’ τις βρεμένες εφημερίδες
ο ουρανός
πώς τρυπιέται στα καλώδια
και το τέλος της θάλασσας
από το βάρος των πλοίων
πόσο λυπημένες είναι οι ξεχασμένες ομπρέλες
στο τελευταίο δρομολόγιο
και το λάθος εκείνου που κατέβηκε
στην πιο πριν στάση
τα αφημένα ρούχα στο καθαριστήριο
και τη ντροπή σου
ύστερα από δυο χρόνια που βρήκες λεφτά
πώς να τα ζητήσεις
πώς τσούκου τσούκου
αργά μεθοδικά
μας αλλιώνουνε
να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή
από το στυλ της καρέκλας…
7
Πόσο νωρίς φεύγει το φως απ’ τη ζωή μας αδερφέ μου…
Μέσα απ’ τα αλλεργικά μας βλέφαρα
μπας και την πάρουμε πρέφα
μακραίνει χάνεται…κοίτα έγινε κουκίδα στρίβει γωνία…πάει…
Σκοτεινιάααα!!
Αρνητικά φωτογραφίας κοιτάω και είναι λέει άνθρωποι
κόκκινα φωτιά τα μάτια τους παγιδευμένων λύκων
νύχια δανεικά – πώς τους κατάντησαν έτσι – ξένες μασέλες
βδέλλες κολλάνε στο λαρύγγι μας τραβάνε τα κουμπιά μας
μπας και τη βγάλουμε λιγάκι ακόμα.
Είναι εκείνοι του τραίνου – τους θυμάμαι καλά –
που όταν κανονίσαμε το πρώτο μας όνειρο να πάμε εκδρομή
μας πέταξαν στις τεντωμένες ράγες του ηλεκτρικού
σαν άδεια σακιά σ’ αφύλαχτη διάβαση
για υπερβάλον βάρος.
Όσοι «ζήσαμε» γραμμένο με εισαγωγικά
χιλιάδες κάνες κοντράρουνε πάνω μας
απ’ την ταράτσα του ΟΤΕ
κρύο κρύο και μελό με το μακό μας φανελάκι
κάνουμε τάχα πως έχουμε παλτό
κι ένα -είδες – όλοι μας τόχουμε –
βυσινιό νεύρο κάτω απ’ το μάτι μας βαράει ακόμα.
Πόσο ακριβή είν’ αδερφέ μου η ζωή
πόσο φτηνήνανε τα είδη κουράγιο ρε.
Μερικές φορές – μα δεν το βάζω κάτω –
έρχονται τούμπα τα αντικαταθλιπτικά
και γέρνει η παλάτζα
δεν έχει άλλο μπρος
σκύβω τότε και παίρνω στα δόντια μου
το ματωμένο μου μυαλό και πάω πίσω πίσω
γυρίζω πίσω να σωθώ
κι ύστερα δε βρίσκω το δρόμο
γιατί κι εκεί είναι σκατά – σα να μη τόξερα –
παντού σπασμένες σιδεριές και θραύσματα οβίδας
τρομάζω τα χάνω με το παραμικρό και δεν έχω πού να πάω
μονάχα η πόρτα της ΥΠΕΡΑΓΟΡΑΣ είν’ ανοιχτή
και χώνομαι μέσα
κοιτάω σαν αρπαχτικό πού πάνε τα λεφτά
και την αξία χρήσης.
Ντελίριουμ Τρέμενς το λέν’ αυτοί ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΛΕΨΩ
Βάζω τότε μπροστά όλα τα στερεοφωνικά να παίζουν μαζεμένα
κάθε μάρκα κι άλλο σκοπό
και τα μεγάφωνα στο φουλ να σπάσουνε τ’ αφτιά τους
…………………………………………………………
-Θ’ ΑΝΟΙΞΕΙ – ο δρόμος το στόμα
τα μάτια η καρδιά και το μυαλό.
Έτσι να κάνουμε θα πέσει η πόρτα.
Κι η μηχανή με το αρχαίο φιλμ. Μη. Μη συνέχεια οι άνθρωποι
μαύρα αρνητικά και μεις ΚΑΜΕΝΟΙ ΗΛΙΟΙ.
Το ξύλινο παλτό, 1982 , Εκδόσεις Καστανιώτη,
Απόντες,1986, Εκδόσεις Καστανιώτη,
Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, 1988, Εκδόσεις Καστανιώτη,
Νόστος, Εκδόσεις Λιβάνη, 1η έκδοση
Μεταθανάτιες κυκλοφορίες
Με λένε Οδύσσεια,2002 ,Εκδόσεις Καστανιώτη,
 |
| Νόστος, Εκδόσεις Καστανιώτη, |
Νόστος , 2004 .
Το βασίλειό μου/ πέρα από τις αφετηρίες όλων των ανέμων/ είναι ορατό/ από την άλλη μεριά των γαλανών βουνοκορφών./ Με χωρίζει απ' τους δικούς μου/ ένας κακόγουστος με ψεύτικη ημερομηνία θανάτου/ μαρμάρινος σταυρός/ εκείνου νομίζω που ονομάσανε πατέρα μου./ Είναι μακρύς ο δρόμος/ κι έγω έρχομαι από πολύ μακριά με σκόνη./ Το άλογό μου/ τηρώντας τους νόμους της φυλής/ με το σπαθί βουτηγμένο στον ήλιο/ το έσφαξα./ Με σύρανε ΕΔΩ./ Είμαι ακόμα ΕΔΩ./ Στο βασίλειο της χειρότερης ταπείνωσης./ Στο κράτος της Ανάγκης.
Βιβλία για την Κατερίνα Γώγου
Βιργινία Σπυράτου: Κατερίνα Γώγου: Έρωτας Θανάτου, Εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος,
Στη διατριβή γίνεται απόπειρα συγκρίνοντας το έργο των τεσσάρων ποιητριών να εξαχθούν ορισμένα συμπεράσματα που αφορούν στις απεικονίσεις του Θηλυκού στη λογοτεχνία των γυναικών.
Βασικοί προβληματισμοί είναι η προσπάθεια άρθρωσης ενός αυτόνομου γυναικείου λόγου, η σχέση ανάμεσα σε αυτή την προσπάθεια και στην αυτοκαταστροφή καθώς και η κατεύθυνση που θα μπορούσε να πάρει ο αγώνας των γυναικών για να υπάρξουν ως υποκείμενα και όχι ως αντικείμενα της λογοτεχνίας και της ιστορίας. (. . .) (AΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)
Ποιήματα από ήδη εκδοθέντα βιβλία της χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία του (πρώην συζύγου της) Παύλου Τάσσιου "Παραγγελιά"
(με υπόθεση βασισμένη στην ιστορία του Νίκου Κοεμτζή).
Η μουσική της ταινίας, που έγραψε ο (μετέπειτα διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος) Κυριάκος Σφέτσας και επένδυσε τα εν λόγω ποιήματα, κυκλοφόρησε σε δίσκο (ΕΜΙ-1981) με τίτλο "ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ".
Λίγο μετά το θάνατό της η EMI-Minos κυκλοφόρησε το δίσκο "ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ" σε CD (remastered ADD) το 1995.
Magic de Spell & Σωκράτης Μάλαμας - Εμένα οι φίλοι μου
Ποίηση: Κατερίνα Γώγου
Μουσική: Νίκος Μαϊντάς
Πρώτη εκτέλεση: Magic de Spell
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει
Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών
Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας,
αποφάσεις συνεδρίων,
δανεικά κοστούμια,
σημάδια από κάφτρες
περίεργες ημικρανίες,
απειλητικές σιωπές
κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες
καθυστέρηση
Το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά
Το ασθενοφόρο
Κανείς...
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
Κάνουν ό,τι λάχει
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουν με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
Γράφουν σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στο λαιμό σας,στα χέρια σας
Οι φίλοι μου...
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
Στην εκπομπή μιλούν 14 πρόσωπα.
Ανάμεσα τους στενοί συγγενείς (η Μελίνα Σιδηροπούλου - αδελφή του Παύλου Σιδηρόπουλου, ο Κώστας Γώγος - αδελφός της Κατερίνας Γώγου) αλλά και δημόσια πρόσωπα, όπως ο εκδότης της Οδού Πανός Γιώργος Χρονάς, ο αναρχικός εκδότης Μιχάλης Πρωτοψάλτης, ο ηθοποιός Αντώνης Καφετζόπουλος, οι τραγουδιστές Δημήτρης Πουλικάκος και Σωτηρία Λεονάρδου.
Η εκπομπή γυρίστηκε στo αντιεξουσιαστικό στέκι Nosotros στη Θεμιστοκλέους, τον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο στην πλατεία Εξαρχείων όπου νέοι άνθρωποι επιμορφώνονται και ψυχαγωγούνται.
Η εκπομπή γυρίστηκε στo αντιεξουσιαστικό στέκι Nosotros στη Θεμιστοκλέους, τον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο στην πλατεία Εξαρχείων όπου νέοι άνθρωποι επιμορφώνονται και ψυχαγωγούνται.
Από την ταράτσα του Nosotros προβλήθηκαν, μέσω προτζέκτορα, στις πολυκατοικίες των Εξαρχείων οι εικόνες από τη ζωή των «τριών ηρώων» που θα δούμε στους «Πρωταγωνιστές».
25 Μαΐου
Ένα πρωί θ ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας φασίστες!!
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
έτσι αόριστα
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.
Κατερίνα Γώγου
Ένα πρωί θ ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας φασίστες!!
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
έτσι αόριστα
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.
Κατερίνα Γώγου
